Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego [1] (w skrócie: Konwencja światowego dziedzictwa) to umowa międzynarodowa, której tekst został przyjęty przez Konferencję Generalną UNESCO w 1972 r. Konwencja światowego dziedzictwa jest aktem prawa międzynarodowego, który obejmuje jednocześnie ochronę dziedzictwa kulturowego i dziedzictwa przyrodniczego, uznając tym samym jego równoważność. Wyjątkowość tego dokumentu polega na uznaniu wspólnej odpowiedzialności społeczności międzynarodowej za dziedzictwo znajdujące się w różnych częściach świata i mające znaczenie dla całej ludzkości przy jednoczesnym poszanowaniu zasady suwerenności państw.
Konwencja definiuje obowiązki Państw Stron Konwencji oraz określa zasady współpracy międzynarodowej na rzecz ochrony dziedzictwa o wyjątkowej powszechnej wartości. Powołując do życia Komitet Światowego Dziedzictwa i ustanawiając Fundusz Światowego Dziedzictwa, razem z określeniem zasad tworzenia Listy światowego dziedzictwa i Listy światowego dziedzictwa w zagrożeniu tworzy ramy organizacyjne i definiuje podstawowe elementy systemu światowego dziedzictwa.
Szczególna opieka, którą dobrom kultury i przyrody o statusie światowego dziedzictwa na swoim terenie mają zapewnić w pierwszej kolejności Państwa – Strony, a w przypadku niewystarczających sił i środków – z pomocą społeczności międzynarodowej, ma je chronić przed utratą wyjątkowej powszechnej (uniwersalnej) wartości i zachować w możliwie niezmienionej postaci dla przyszłych pokoleń.
Tekst Konwencji pozostaje niezmienny od czasu jej przyjęcia. Zasady jej wdrażania w życie są zawarte w dokumencie zatytułowanym Wytyczne operacyjne do realizacji Konwencji Światowego Dziedzictwa (http://whc.unesco.org/en/guidelines/). Dokument ten był sukcesywnie poprawiany przez Komitet Światowego Dziedzictwa w celu uwzględnienia nowych koncepcji, wiedzy lub doświadczeń.
[1] Jest to oficjalna nazwa dokumentu ratyfikowanego przez Polskę w 1976 r.
Więcej informacji:
http://whc.unesco.org/en/conventiontext/ oraz http://whc.unesco.org/en/guidelines/
Państwa Strony Konwencji
Państwa Strony to kraje, które przystąpiły do Konwencji Światowego Dziedzictwa. Przystępując do Konwencji, państwa przyjmują na siebie zobowiązanie do rozpoznania, ochrony, konserwacji, prezentacji i przekazania przyszłym pokoleniom dziedzictwa kulturowego i naturalnego o wyjątkowej uniwersalnej wartości znajdującego się na ich terytorium, korzystając przy tym w razie potrzeby z wszelkiej pomocy międzynarodowej oraz współpracy.
Konwencję ratyfikowały 193 państwa.
Więcej informacji: http://whc.unesco.org/en/statesparties/